Herkesin başına gelenler benim de başıma geliyor. Buraya hepsini aktarmayı gerekli görmüyorum. Ama içimde en kötü yer eden olay Esenler otogarında gerçekleşti. Ben kanuni olarak, öğrenci vizesi ile Türkiye’ye geldim. Bu yüzden bir Türk vatandaşının yararlandığı pek çok şeyden yararlanabiliyorum. Mesela online bilet satın alabiliyorum. Geçenlerde Çanakkale’den İstanbul’a gittim. Oradan da Sakarya’ya gidecektim. Biletimi de internet üzerinden satın almıştım. Otogara gidince oradaki adam bana “Sen nerelisin?” diye sordu. “Afganistanlıyım” dedim, “Bilet aldın mı?” dedi. İnternet üzerinden aldığımı söyleyince “Kimliğini göster!” dedi. Ne bekçiydi ne polis. Yalnızca oradaki bilet satış elemanıydı.
Kimliğimi, aldı, baktı. Bana döndü ve küçümseyerek “Sen nasıl internet üzerinden bilet alıyorsun?” dedi. Durmadı, “Sizin mülteciler hep geliyor buraya, bizim ülkemizde çatışma çıkarıyorlar. Uyuşturucu getiriyorlar.” demeye başladı. Adam dolmuş, göçmenlerle ilgili bütün nefretini benden çıkarmaya çalışıyordu. Dedim ki “Abi ben öğrenciyim. Kanuni olarak geldim buraya. Bana bir şey deme, böyle bir şey görürsen git ona söyle”. Ben kurtulmaya çalıştıkça üstüme geliyordu.
Israrla “Öğrencilik sizin için bahane, buraya uyuşturucu getiriyorsunuz. Çatışma çıkarıyorsunuz. Taliban mısınız, IŞİD misiniz?” gibi sözler söylüyordu. Hiç bir cevap vermedim. Orada olan herkes de adama arka çıkıyordu “Haklısın, haklısın.” diyorlardı. Benim tarafımda kimse yoktu.
Bu olay beni gerçekten çok üzdü. Kanuni olarak vize ile gelmeme, öğrenci olmama rağmen başıma bu olay geliyordu. Tartışma sırasında “Abiciğim beni bir dinle.” diyordum. Anlatabilirdim nasıl geldiğimi, neden geldiğimi… Ama beni duyan kimse yoktu. Hadi kaçak olarak gelmiş olsam, bir “suç”um olsa… Öyle de değildi. Tamamen resmi yollarla gelmiştim.
Tek isteğim ise birisinin beni duymasıydı. Dinlemiyorlar, sadece kendi sözlerini söylüyorlardı. “Hepiniz hainsiniz, hepiniz kaçakçısınız!”. Böyle şeyler söyleyerek üzerime geliyorlardı. O arada dedim “Abi kimliğime bak, öğrenci yazıyor. Allah aşkına!”. Sözlerim hiç fayda etmiyordu. En son dedim ki “Tamam abi, ben bilet satın aldım. Eğer veriyorsan bileti alırım. Vermiyorsan vermeyeceğini söyle. Ama beni rahatsız etme.”. Hiçbir kelimemi duymuyor, yalnızca hakaret ediyorlardı. Bütün ayrımcı hislerini üzerime boca ediyorlardı. En sonunda biletimi alabildim.
O an çok üzüldüm. Tüm bu hakaretler, herkesin o adamı desteklemesi, kimsenin beni duymaması… Kendimi çok yalnız hissettim. Sadece yalnız da değil çok aşağı hissettim.
- Ali, Afganistanlı bir üniversite öğrencisi. Türkiye'ye eğitim için geldi.
Gurbet Hikayeleri Türkiye'deki göçmenlerin şahsi deneyimlerinin kamuoyu ile buluşmasını hedefleyen aracı bir mecradır. Bu yazı yazarın şahsi tanıklığını yansıtmaktadır.