2018’in başlarıydı ve ben o zamanlar yaklaşık altmış yaşındaydım. Kazan’da ailesiyle yaşayan genç bir arkadaşımın evinde kalıyordum. Kendime ayrı bir ev bulmam gerekiyordu.
Evinde kaldığım arkadaşım, bir buçuk aydan uzun bir süre boyunca aramasına rağmen kiralayabileceğim bir ev bulamamıştı. Aldığı cevap hep aynıydı: Suriyelilere ev kiralamıyoruz. Ailesiyle birlikte onların evinde kalmaktan mahcup olduğumdan dolayı sabah erkenden evden çıkıp ancak akşam geç saatlerde eve geri dönüyordum.
Sonunda bana bir ev bulduğunu söyledi. İçinde bulunduğum mahcubiyetten kurtulmanın bir yolunu bulduğum için çok mutluydum. Ev sahibiyle bir randevu ayarladık. İpsiz sapsız biri olmadığımı hissettirmek için, sanki sevgilimle buluşmaya gidiyormuş gibi şık kıyafetler giydim ve parfüm sıktım.
Görüşmeye arkadaşımla birlikte gittik ve ev sahibiyle buluştuk. Ev sahibi işten çıkıp gelmişti. Evi bana kiraya vermeyi kabul etti. Anahtarlar yanında değildi. Anahtarları teslim almak için yeniden buluşmak üzere anlaştık.
Ayrılmadan önce, son anda, ev sahibi arkadaşıma nereli olduğumu sordu. Arkadaşım Suriyeli olduğumu söyledi. Ev sahibi bir anda ayağa kalkıp “Ben Iraklı olduğunu sanmıştım! Hayır, evi kiralamıyorum.” dedi. Kira ücretini yükseltmeyi teklif etmeme, yaklaşık altmış yaşında olduğumu, yalnız yaşadığımı, mühendis olduğumu söylememe rağmen ne desek kararını değiştiremedik. Kazan dışında bir ev bulana kadar durum böylece devam etti.
-İlyas 63 yaşında Suriyeli bir mühendis.
Gurbet Hikayeleri Türkiye'deki göçmenlerin şahsi deneyimlerinin kamuoyu ile buluşmasını hedefleyen aracı bir mecradır. Bu yazı yazarın şahsi tanıklığını yansıtmaktadır.
留言